Dagboek 4
Door: Colina
15 Februari 2020 | India, Kochi
Maandag 10 februari
De storm is gaan liggen in Nederland en hier gaan de temperatuur weer verder stijgen naar 36 graden. We hadden op de terug weg ook wat tegenwind en moesten gelijk aan ons landje denken. Het was lekker om weer te fietsen kan ik wel zeggen. De kinderen hebben vanmorgen weer kookles gehad ze maakten vandaag rijst met een soort auberginecurry erbij uit de tuin. Hier zijn ze klein en nog groen en biologisch, een hoop snijwerk dus. De meiden vinden het wel leuk om te doen en helpen thuis ook wel eens met koken. Daisy vertelde dat bijvoorbeeld Alna hier nog maar even mag blijven, als ze 26 a 27 zijn moeten ze stoppen. Er is verder geen vervolg op school en komen dus thuis te zitten wat wel jammer is. Zo lang haar ouders er zijn zullen die voor haar zorgen daarna haar zus. Wij kregen natuurlijk wat om te proeven en wij vertelden dat ze wel een keer 1 dag hier kunnen koken. Jacob is met een autistisch meisje bezig geweest ze moest blokken in een soort doos stoppen en proberen oog contact te krijgen wat natuurlijk erg moeilijk is. We zijn daarna gaan kleuren ze konden kiezen tussen een paard hond of schaap. De tweeling vinden het echt leuk om te doen en zijn alleen hier maar mee bezig geweest. Sumina was iets tegen mij aan het vertellen maar ik snapte het niet. Wat blijkt woensdag komt een oogspecialist hier en daarvoor wilde zij mij bedanken omdat wij dat tegen de manager hadden gezegd. Wat fijn voor haar. De school betaald hier ook voor want haar ouders kunnen het niet betalen. Serena vertelde dat er woensdag ook een tandarts komt. Op een gegeven moment werd de muziek weer aangezet en gingen de beentjes van de vloer behalve de tweeling die maar door gingen met kleuren die vinden zingen leuker. Ridhi gaat vandaag tot donderdag naar huis in Calcutta haar oma daar gaat het niet zo goed mee. Ze vertelde dat jaren geleden ze hier begonnen zijn met kinderen die te werk werden gesteld in een fabriek, hun ouders hebben ze verkocht. Ze zaten toen in een soort huis voor meisjes. Ridhi is toen met vrijwilligers begonnen de kinderen onderwijs te geven totdat alle papieren weer in orden waren en ze weer terug konden. In het begin waren ze heel schuw maar dat werd steeds beter. Het afscheid was dus ook zwaar er hangt hier in de eetkamer ook de laatste foto dat ze in de bus zitten. Jacob is vanmiddag bezig geweest met wbjn maar ze zijn de blog aan het onderhouden hoe lang het duurt mag Joost weten we wachten wel af. Het begint hier ook steeds warmer te worden we gaan zo maar even een kleine siësta houden.
Dinsdag 11 februari
We zijn al vanaf gisteren aan het proberen om geld te pinnen maar de 3 automaten die we kennen geven geen geld. De 3 mannen moeten weer komen om hem te vullen in hun gammele auto die eigenlijk heel makkelijk te overvallen is. We hebben ze hier 1 keer in de buurt gezien. De Indiërs zijn ook alle automaten aan het afzoeken om geld. Wij pinnen een grotere bedrag wat al beperkt is geworden! Wij slapen hier goed het op vakantie zijn betekend voor ons altijd wel goed slapen. We hebben allebei wel gedroomd wat hier trouwens vaak veel heftiger lijkt. Ik heb de hele film van Yindee weer afgespeeld in het crematorium en ze is overleden toen we buiten aan het spelen waren met een soort buis-tunnel waar je doorheen kan kruipen. Jacob en ik waren er al door maar Yindee kwam maar niet verder. We zijn toen beide van een kant erin gekropen en daar lag ze dood. Jacob zijn droom ging erover dat hij opgepakt was. Hij moest zich in de ochtend om 9.10 melden bij de Duitsers maar toen hij zich verslapen had werd hij opgehaald en op transport gezet en dat in een Indiase trein waar het vechten was om te overleven. Jacob is nu een boek aan het lezen over een concentratiekamp vandaar. Op school was het spannend de kinderen hadden vanmorgen een soort dictee en ze moesten in het Malayalam het recept van gisteren op schrijven. Daisy controleerde het en daarna kregen ze de score daaronder vermeld van mij kregen ze natuurlijk een sticker. Je hebt het dan over 4 meisjes die het kunnen. Oh ja voordat we begonnen kregen we van een van de verzorgsters een stukje brood en daarna nog een paar witte harde wormpjes. Het bleek een zegening te zijn vanuit het katholieke geloof. Wij dachten dat de meeste allemaal katholiek waren wat dus niet zo bleek de meerderheid is moslim op school, een paar katholieken en 2 Hindi. Alles gaat hier gewoon door elkaar. Jasmina was er vandaag niet die is vanmorgen met haar ouders naar een oogspecialist we horen wel hoe het is geweest morgen. Morgen komt de schooltandarts hier voor alle kinderen. We zijn na de thee begonnen aan het filmpje voor de bruiloft van Manfred en Jaco, ik kan het wel opschrijven want voor die tijd is het boek toch niet klaar. Daisy had er gisteren toestemming voor gegeven. Alle kinderen deden mee behalve de autistische. Ze kregen een sjaal om de pols en hielden dan een a4 tje met daarop de tekst Manfred en Jacqueline van harte gefeliciteerd met jullie 25 jarig huwelijk. De kinderen vonden het prachtig om te doen en ook de muziek nog op de achtergrond. Daarna had Jacob nog bedacht een filmpje voor de school, zelf te maken We are different not less happy Disha school. Het ging op de muziek van Bonny M wat ze wel konden, het was het kerstliedje. Dat hebben we naderhand aan Daisy gestuurd. Zoals zo vaak was het erg warm op school het lijkt erop dat je hier niet echt veel zuurstof krijgt, ik kreeg ook last van gapen. Snel op de fiets naar huis om te eten. Vanmiddag gaan we met 1 van de meiden naar Broadway markt om spullen te kopen voor de school. Ik had vanmorgen aan Daisy gevraagd of ze nog iets speciaals wilden hebben voor op school maar dat beantwoorde ze niet. Ik had het antwoord ook wel kunnen raden ze doen dat niet! Oh ja gisteravond schoten nog wat dingen in mij die ik wilde noteren. Er is hier in Fort Kochi een weg afgesloten maar ja wat doen de Indiërs, ze schuiven het bord opzij en gaan er gewoon weer rijden. Mildred stuurde ons nog het volgende bericht op teletekst in Nederland; Zoals in andere grotere steden is het in Mumbai geen pretje om je met de auto te verplaatsen. De wegen zijn bomvol en de herrie op straat is oorverdovend. Het laatste komt vooral door toerende automobilisten die denken dat het stoplicht sneller op groen springt als claxonneren. Niets is minder waar. De politie heeft hier iets op bedacht; wanneer het geluidsniveau boven de 85 decibel komt ,blijven de stoplichten langer op rood staan. De maatregel in de toeter hoofdstad van de wereld is nog een experiment, maar er zijn plannen om de maatregel permanent in andere steden in te voeren. Met 2 meiden van hier zijn we met de bus naar Broadway markt gegaan om spulletjes te kopen voor de school. Het rijden in het openbaar vervoer blijft een belevenis op zich. Volgens Jacob was het bijna doodsangsten, die lui scheuren zo hard, dat zien we ook altijd voor ons huis. Ik denk dat de bussen alleen nog respect hebben voor grote vrachtauto ´s. Ik heb inmiddels contact met onze kokkin ik geef haar een compliment en zij gaf mij een schouderklopje. We willen haar morgen wel meenemen naar school want de tandarts komt dan en een nieuw gebit zou haar wel passen. We hebben in Fort Kochi ook een tweede doppio gevonden als we binnen komen staat nog net niet de cappuccino voor Jacob klaar en voor mij de chai. We hebben nog wat parfum gekocht als afscheid voor de dames hier in huis, ze hebben dat wel verdiend volgens ons. De jongen in de zaak was ook erg leuk en we hebben voor mij nog een flesje cadeau gehad. ( we zullen wel genoeg betaald hebben).
Woensdag 12 februari
Ik was vanmorgen al om 5.30 wakker en je wil het niet geloven maar ik hoorde vanmorgen in de verte een moskee. Jacob hoorde het ook ik denk dat het rustig was met het verkeer en dat we het daarom vandaag pas voor het eerst hoorden. We hebben nog wat geslapen en het was al weer tijd om op te staan. Gracie lag bij de poort en het is ons wel duidelijk dat ze hier niet gelukkig is. Het is en blijft een straathond. Ze krapte met haar poten ook steeds tegen het hek wat ook een behoorlijk lawaai maakt. Ik heb het later nog tegen de meisjes gezegd maar ja Ridhi is de baas hier en deze is er op dit moment niet. De meiden zijn ook van mening dat Gracie niet gelukkig is. Max heeft nog niet gesproken met onze kokkin en ze was er helaas ook niet op school. Het was vanmorgen erg druk op school veel ouders, vader of moeder waren aanwezig omdat de tandarts kwam. Het liep vanmorgen ook anders dan anders en je merkte het ook aan de kinderen. Ik vond het wel even leuk maar het duurt zo wel lang. Pas tegen half 11 kwam de tandarts met haar gevolg. Er werd een tafel klaar gezet, haar assistent zette alle spullen klaar en 1 iemand van het kantoor moest natuurlijk allemaal foto ´s maken. Iedere keer als een kind aan de beurt was nam de ouder het kind mee naar de tandarts. De tandarts vroeg zelf eerst de nam aan het kind en als ze het konden gaven ze antwoord anders de ouder. De mond werd van binnen geïnspecteerd en de zaklamp moest bij schijnen. Helaas deed hij het niet en dan maar met de telefoon. Echt lachen. Als ze een instrument moest gebruiken dan maakte de assistent het met een klein watje met wat alcohol of zoiets schoon. Op het einde schreef de tandarts een soort behandelplan op en de ouders kunnen dan met hun kind naar de tandarts in het ziekenhuis die de behandeling uitvoert. Dat is dan gratis dit van vanmorgen betaald de school. We waren erg benieuwd hoe het bijvoorbeeld met Safina zou gaan, ze heeft niet in haar mond kunnen kijken maar wat wij zien ziet dat erg altijd goed uit en is ook ijzersterk als je ziet wat ze allemaal kapot kan bijten. Gekke Gerrit was aan de beurt en zijn vader was erbij. Hij kreeg een briefje en hij was me daar toch blij mee hij liep snel door de zaal en iedereen moest het zien en tot later kwam hij ons opzoeken en wees dan in zijn mond. Hij heeft meer stompjes. 1 Van de tweeling zal een beugel moeten gaan dragen we dachten nog dan zal haar zus het ook wel moeten maar nee. Jasmina was er vandaag ook weer ze was gister naar de oogarts geweest en wat wij begrepen zal ze een bril gaan krijgen, het resultaat zullen wij niet meer mee maken. De kinderen konden voor een korte tijd nog even kleuren. De kinderen achter die krijgen altijd eerder eten het viel mij op dat het vaak hetzelfde is en Jacob vertelde ook dat dat klopt en het stelt ook niets voor. Wij zijn trouwens nog steeds blij met het eten want het is nog steeds lekker pittig ik denk dat de kokkin 1 van de 70 procent is die niet luistert maar haar eigen ding doet. Ik zeg ga zo door. Vanmiddag hebben we het grootste gedeelte van onze rugzakken weer ingepakt, wel zijn klaar om te vertrekken, het klinkt raar maar ook hier tel je de laatste week af en wil je lekker vakantie gaan vieren.
Donderdag 13 februari
Gistermiddag heel erg last gehad van de warmte en we zijn toen even op bed gaan liggen en volgens mij hebben we wel 1 uur geslapen. Na die tijd dacht ik al dat zullen we verzuren en dat klopte ook ik ben pas om 2 uur in slaap gevallen en Jacob moest mij wakker maken. Hij had ook niet echt goed geslapen maar ik hoorde hem op een gegeven moment snurken en dan is het wel goed. In de ochtend is het nog even een half uurtje lekker en dan begint de warmte te komen. Er zijn nu ook meer muggen buiten, onze slaapkamer is redelijk vrij van die beestjes. We hadden gisteravond even geoefend met een hoedje van papier vouwen en de happertjes hoe het officieel heet weten we niet. Gelukkig was het vandaag weer een normale dag. Daisy begon net zoals iedere donderdag het geld uitleggen aan de kinderen, ze moeten dan zeggen om hoeveel het gaat en welk briefje meer is dan de andere. De kinderen tellen dan de nummers die erachter staan. De biljetten zijn speciaal voor hier gemaakt er staat childrens bank of India. Verder werd er niet zoveel gedaan en toen hebben wij het overgenomen. Jacob is begonnen met de happertjes te maken samen met Summaya die het zelf niet echt kon maar ze vond het fantastisch. Ze heeft de 2 de hele morgen om haar vingers gehouden en ging niet kleuren toen haar zusje ging kleuren. Ik ben begonnen met een papieren hoed te maken met Jasmina )het blinde meisje’ als ik het vouwde dan streek zij de kanten goed strak. Ze vond het heel erg leuk om te doen en het viel mij ook niet tegen. Ze vond de hond erg leuk over haar hoofddoek heen. Later heeft Jacob ook met haar een happertje gemaakt en ze kon het langzaam maar zelf doen, ze was vandaag met deze bezigheid erg in haar sas. Tahira leert snel en die kon het later zelf helemaal maken. Ze had er ook twee in de hand en was er de hele ochtend mee aan het spelen. Op een gegeven moment noemde ze mij naam en kwam dan steeds naar mij toe en ik hapte dan naar die speeltjes en ze schoot dan erg in de lag. Sjeffie ( gekke Gerrit ) was er helaas niet anders had hij weer erg trots met het hoedje rond gelopen. Go go goodboy kreeg ook een hoed en toevallig had hij er vandaag geen op. Vooral de meisjes vonden het fantastisch en wij hadden het toen ook naar onze zin. Jacob had vanmorgen niet zo veel zin maar daar heb ik nog geen last van. Daisy gaf aan dat morgen onze dag is en ze vroeg of de app die ze van mij heeft die van thuis is, ja dus. Oh ja Jacob heeft vanmorgen nog naast zijn favoriete auto gestaan die hier niet zo veel meer rijden; het is een ambassador. Na de lunch even alle kleren uit en rustig liggen, niet slapen en toen hebben we onze fietsen weggebracht. Morgen gaan we wel met de tuk tuk. Ik zei tegen Jacob proficiat we zijn 4 weken zonder ongelukken door gekomen en geen schade aan de fietsen. Het viel ons ook wel mee de wegen die wij moesten berijden waren ook niet echt druk alleen de kruispunten is en blijft moeilijk gewoon stoppen en goed kijken. Vanmiddag nog vergadering, de laatste voor ons!
Vrijdag 14 februari
Ons laatste dagje. Ik had weer heerlijk geslapen en Jacob had een slechtere nacht gehad, hij zal wel spanningen hebben voor de laatste dag. Het is trouwens inmiddels dinsdag, ik denk dat iedere dag steeds aan het dagboek werken wel weer genoeg is geweest dus maar een paar dagen rust genomen. Ridhi was er vanmorgen ook weer zien we haar tenminste ook nog even. Met de tuk tuk volgeladen naar de school. De caretaker die er al iedere morgen is verwelkomde mij specialer dan de andere dagen, zij weet wel dat dit de laatste dag is voor ons. Daisy gaf het ook nog een keer extra aan, ja smeer het maar onder mijn neus. Het gebed en het volkslied eerst en nadat alle namen opgenoemd werden of ze present waren ging Daisy iets op schrijven op het bord. De kinderen hoefden het niet over te schrijven. Ik vroeg aan haar wat de bedoeling was vanmorgen, kookles maar dan anders. Wat bleek ze gingen gebakken banaan maken voor ons afscheid. Machmudi was er vanmorgen niet helemaal bij, hij is wel verliefd op Serena dat zij ook in de gaten heeft. Hij kwam wat te snel op haar af en ik zei er ook wat van. Later kwam hij naar mij en Serena om zich te verontschuldigen. Op naar de keuken de kinderen hielpen alleen met de bananen pellen. Dit zijn dus de bak bananen. Een Oostenrijkse dame was er vanmorgen ook, zij heeft besloten over te stappen. Ze zat op het vrouwenproject. Een nadeel is dat zij erg slecht Engels spreekt en dat heb je daar wel nodig. Het was mij al opgevallen maar ik denk ook wat doe je in vredesnaam dan hier! Ik vroeg aan Daisy of zij het wel goed vind als mensen soms een dagje hier even willen kijken, nee dat heeft ze liever niet dat vanmiddag ook even doorgegeven. Het zag er allemaal goed uit en we kregen drie stukken toen het klaar was en deze waren echt lekker, we kregen er ook nog wat fris bij. De muziek stond ook al aan dus er werd ook voldoende gedanst door de kinderen. Op een gegeven moment was het tijd voor ons om alle cadeau ´s uit te delen. De kinderen waren er blij mee en iedereen heeft iets gehad zelfs de twee die er vanmorgen niet waren. De kleurboeken en potloden mogen ze mee naar huis nemen zodat ze thuis ook iets kunnen doen. Voor de school hadden we ook veel spulletjes die wel leerzaam kunnen zijn voor de kinderen en natuurlijk knuffels voor de autisten. Voor de dames hadden we een sjaal gekocht, wat ze volgens mij niet verwacht hadden. Toen waren wij aan de beurt, we kregen ieder een zak, bij zat er een rok in en bij Jacob een handwerkje en zeep en beide hadden een kaart gekregen. Toen ik hem las schoot ik vol en Daisy zei don ´t cry. Het was zo lief en Jacob kreeg ook een brok in zijn keel. Sommige kinderen vroegen zich af waarom ik huilde die snapten dat niet. Het zijn vreugde tranen, geen verdriet, nou ja een beetje!. Later zat ik nog even naast Daisy en die kreeg ook tranen in haar ogen, ik kan wel zeggen dat we hier goed samen gewerkt hebben en konden doen wat ons wel leuk vond, zij hebben ervan genoten. Het was nu echt tijd om te vertrekken wat het er niet makkelijker op maakte, dan maar snel doorlopen en de zonnebril op! Wij hadden vrij snel een tuk tuk maar Serena en de anderen werden door 2 eerst afgewezen en de derde twijfelde gewoon. Ridhi vertelde dat tuk tuk over het algemeen moslims zijn en het is vrijdagmiddag dus biddag. Onze taxi komt ons vanmiddag om 4 uur ophalen. Wij hebben ons nog even gedoucht en luieren. Beneden bleek dat Ridhi al weg was en dat de meiden ook op het punt stonden om weg te gaan. He effe wachten we hebben nog wat voor jullie, ze waren er erg blij mee. Ze lazen ons evaluatie formulier en Asha las hem gelijk even door en moest lachen en liet het de anderen ook even lezen. We hadden volgens mij ook beide erin gezet dat ze niet te veel rekening moeten houden met de wensen van de vrijwilligers met betrekking tot het eten. Gister tijdens het huisoverleg moest alles weer anders, het gaat er volgens mij op lijken dat we gewoon een Europees ontbijt gaan krijgen. Ik had opgeschreven ze zijn hier in India en moeten zich maar aanpassen aan het eten. De taxi was er op naar het vliegveld vooraf hadden de meiden even gekeken naar welke terminal omdat we in India blijven. Op zich viel de controle wel mee qua paspoort en zo maar dat komt omdat je in India blijft. Dan door de beveiliging, voor mij was het geen probleem en ik had ook een aansteker in mijn tas die ze gemist hadden. Nou Jacob was echt aan de beurt, hij had gezegd dat er geen aanstekers in zaten maar ze zagen wel sigaretten dus dat kan niet. De hele tas moet leeg en de shag werd nog gecontroleerd op drugs. Ik vond het een verschrikkelijke man die beambte hij was zeer autoritair en Jacob bleef zo rustig. Petje af voor hem hoor ik werd steeds meer geïrriteerd. Maar hij mocht verder en ik had de aansteker nog en mensen in de rook ruimte stonden verbaasd te kijken dat ik nog een aansteker had. De vlucht verliep oké en we zaten weer met een hoop Indiërs in het vliegtuig en dat merk je wel boeren en scheten laten niet normaal en luisteren ho maar. De vlucht duurde niet zo lang en in Mumbai hadden we nog wel even tijd. Maar ja voordat je weet waar je moet wezen. Je hoeft niet door de visumcontrole en je hebt gewoon een binnenlandse vlucht maar nergens staat aangegeven transfer wat het er wel makkelijker op had gemaakt. Dan maar vragen en je kon ergens gewoon om lopen. We hadden tijd voor een bakkie, Jacob tenminste en ik nam thee. De laatste vlucht duurt maar 1 uur en 20 minuten je vliegt dus gewoon terug, helaas er is geen directe lijn. We vlogen veel te laat en kwamen dus later aan en onze chauffeur stond maar te wachten. Het is inmiddels:
Zaterdag 15 februari
Met onze vlucht kwam er nog een met een hele horde oost Europeanen. Er zat bij de bagageband ook een drankwinkel en ik zag alleen maar drinkende mensen wachtend op hun koffer. Gelukkig zijn ze richting het noorden vertrokken want hier zie je ze eigenlijk helemaal niet meer, gelukkig maar. Inmiddels waren we volgens Jacob 1 uur te laat dus onze chauffeur moest nog minimaal 1,5 uur rijden naar Palolem. Hij had er moeite mee want het was al tegen de ochtend en hij zal wel niet geslapen hebben. Hij herkende ons gelijk het is volgens een ons de vaste chauffeur voor het hotel. Onderweg stopte hij nog een keer om water in zijn gezicht te gooien om wakker te blijven het is ook geen gemakkelijke weg om te rijden. Er is gelukkig nog niet veel veranderd in Palolem, we konden gelijk in onze kamer. Wat opvalt is dat ze hier nu wel kliko´s hebben. Iedere ochtend zien we een jongen met verschillende kliko´s lopen en dat is toch wel zwaar werk, er zitten ook veel lege flessen in. Hij loopt dan weer terug en haalt de volgende lading op, bij sommige huizen voegt hij ook nog wat toe. Het zal wel ergens op een bult verdwijnen wat dan weer uitgezocht zal worden zoals wij zagen in Kochi. We zijn gelijk naar het strand gegaan, het was zaterdag dus veel Indiërs op het strand. Een paar bedden verder lagen 2 stevige Indiërs onder hun parasol en rookten ook. Ze hadden echter een kapotte aansteker, natuurlijk van een vliegveld, en die deed het niet. Hij begon te fluiten om natuurlijk een vuurtje, nou dat doen wij niet zo dus wij bleven oost Indiërs doof. Gewoon vragen en van je bed af komen dan had je het gewoon gekregen. Ze riepen toen maar een bediende die het voor hun moest gaan regelen, dat zijn de rijke Indiërs hedendaags bah! Tussen door hebben we even in het restaurant van het strandpaviljoen gezeten om wat te drinken en even uit de zon te zijn. We zagen wel een stel Indiërs bij en op ons bed zitten die van achteren kwamen we hielden het allemaal wel in de gaten maar toen we terug kwamen miste Jacob zijn slippers, ja zulke worden hier niet verkocht. Ik vond het wel klote ik dacht ook dat Jacob zijn slippers had aangetrokken want het zand is verdomde heet. De life gard die hier steeds lopen of op hun stoeltje zitten heeft weinig nut want de Indiërs luisteren toch niet en ze zitten er juist wel voor hun niet voor de toeristen. Op maandag is het rustiger en toen was er life gard die maar wat op een jetski op en neer aan het varen was. Ook wel een keer lekker en ze hoeven nu ook niet overal te zijn nu. We zien nu weer wat meer koeien en ik kan wel zeggen dat ik dat gemist heb. We zien hier ook meer schaarst geklede vrouwen rond lopen of liggen. Er lopen dan genoeg Indiërs om een vrouw heen die dan gewoon blijft liggen, ik vind het niet verstandig en normaal! Jacob blijft hier iedere ochtend maar genieten van zijn omelet op brood soms met kaas en zijn bakje cappuccino, gewoon met de hand gemaakt met opgeklopte melk met wat chocoladepoeder erop. Ik neem de citroen met honing en gember. 1 Oudere man zien we vaak op het strand komen, heel erg mager en praat veel in zichzelf. Hij gaat gewoon op een bed liggen en het duurt een hele tijd voor hij zich helemaal heeft geïnstalleerd. Van de eigenaren krijgt hij soms wat te eten en drinken en in de avond zien we hem ook wel ergens waar hij met een aantal mensen dan zit. Op de plek waar wij op het strand liggen zit een oudere toerist met een I pad op een standaard en een box op de tafel en speelt dan muziek. Gelukkig voor ons is het geen slechte muziek maar soms wel te hard, ik vind het een beetje a sociaal. En het was ook weer carnaval, we hadden het kunnen weten, het was weer heel erg druk met de Indiërs en natuurlijk heel veel politie want er werd weer erg veel gedronken en ja de Indiërs kunnen er gewoon niet goed tegen. Voor de drankwinkels was het ook duwen geblazen. Het was hier niet bijzonder er was alleen een soort loterij. Het duurt 4 dagen en de optocht is steeds in een andere plaats maar nu niet hier. We hadden naar de hoofdstad kunnen gaan maar we vonden het te warm. Op het strand lopen de Indiërs met hun camera of mobieltje foto´s en filmpjes te maken van al het vrouwelijk schoon natuurlijk We hebben wel weer geleerd niet gelijk een oordeel over iemand te hebben en te vertellen over hem aan elkaar voordat wij weten waar hij vandaan komt. Later zagen we hem een Nederlandse krant lezen oeps! In het beste restaurant op het strand, waar we geregeld te vinden zijn, waren drie koeien bezig om het restaurant binnen te komen ze moesten dan wel een paar trappen omhoog maar dat maakt niets uit voor hun. Het was wel lachen en ze werden door een man met een stok weggejaagd. Jacob zei het zou toch prachtig zijn als ze straks via de achter uitgang het nog een keer gaan proberen. En ja hoor er stond er 1 bij de oven en jatte nog een stuk deeg, lachen. En ja dan zit het er weer op we hebben genoten van de strandvakantie, na de eerste paar dagen werden we wel weer wat onrustig maar hebben ons toen overgegeven en lekker genoten. Maar ja aan alles komt een eind. We werden door onze chauffeur weer naar het vliegveld gebracht. Toen we het vliegveld binnen stapten dachten we dat het wel mee zou vallen met de aanstekerjacht, een paar jaar geleden werd het in het begin al gecontroleerd. We hadden onze bagage ingeleverd en zijn toen gaan wachten en hebben heerlijke chai gedronken. Onze vlucht werd wel steeds vaker uitgesteld maar gelukkig kunnen we hier gewoon roken en heb je van die apparaten waar je je sigaret kunt aansteken. Op een gegeven moment wordt Jacob zijn naam omgeroepen dat hij zich moest melden. In zijn bagage zou een aansteker zitten er die moest eruit, wat is dat nu jeetje! Hij moest mee naar de bagage ruimte waar hij hem eruit zou moeten halen. Jacob zei dat hij wilde dat ik mee zou gaan maar toen zei die man dat ik beter mee kon gaan want bij vrouwen zijn ze wat makkelijker, oh mijn God wat is dit allemaal! Ik met die jongen mee en een stuk verder stonden militairen en hij moest mijn vliegticket zien en alles werd op geschreven en ik moest een handtekening er achter zetten, nou het was al een hele lijst! Een stuk verder kwamen bij een gesloten deur die door de militair werd open gedaan. En oh jee we kwamen bij een lift en daar moesten we in. Als ik ergens niet van houd is het een lift in het buitenland maar ja ik moest! Beneden stond een golfkar klaar waar we in moesten en reden door en giga hal waar tractoren rond reden oh zo groot. We moesten helemaal achteraan wezen waar ik een kamer in moest en een dame klaar stond met nog een paar mannen. Wat zag ik het was mijn rugzak! Hij ging nog een keer door een scanner en toen bleken er nog 2 aanstekers in te zitten, hij wees 2 plekken aan maar ik zei dat dat niet kon er zaten daar alleen kleding op die plek dan moest het aan de andere kant zijn en in het midden. Het label moest eraf maar dat zou wel goed komen volgens haar. Ik zoeken en ja hoor in de medicijntas en nog ergens bovenin. Ik had daar echt helemaal niet aan gedacht. Ik was zenuwachtig en ze vroeg nog of ze even moest helpen, nou nee. En klaar toen nog een keer door de scanner en ik mocht weer weg. Terug aangekomen weer de zelfde route terug en weer inboeken en een handtekening. Ik zei tegen Jacob dat het om mijn tas ging en hij had dus mazzel dus we zouden in Kochi in de nacht nog wel een aansteker hebben voor de nacht, puf puf. De vlucht had nog 5 kwartier vertraging dus het werd hard doorlopen in Mumbai. Ik was natuurlijk wel weer geïrriteerd want borden met transfer werd amper aangegeven. Van te voren had ik Jacob al verontschuldigingen aangeboden als ik weer geïrriteerd zou raken door het zoeken maar het ging nu wel wat beter. In Kochi aangekomen konden we kiezen of weer gaan werken of doorgaan maar helaas we werden niet meer opgepikt dus we moesten toch maar vertrekken. Bij het naar buiten gaan werd onze koorts gemeten, niets dus maar dat wisten we wel. We zijn naar de andere terminal gelopen en ik had wat last met het lopen en Jacob zei ga maar op de bagage zitten dan duw ik jou wel. Hij was helemaal bezweet en dat zag er niet uit als ze hem nu zouden zien dan zou hij misschien er niet doorgelaten worden. We hadden een lange tussenstop en hebben in een soort personeelsrestaurant heerlijke dosa gegeten. We moeten nu nog 4 uur wachten voordat we het vliegveld in mogen. Ik kan wel zeggen dat deze luchthaven een zeer slechte recensie van mij gaat krijgen. Bij het inchecken moesten wij alle batterijen uit onze bagage halen en in onze rugzakken doen want het kon wel gebeuren dat we er die er later weer uit moesten halen bij controle, nou dat hadden we al meegemaakt in het noorden dus we hebben het maar gedaan. Alles apparaten moesten er uit zelfs de JBL speaker. Oké dan maar door naar de security en ja hoor de batterijen waren verboden in de handbagage, nou dan houd je ze maar en als de JBL ook niet mocht dan had ik hem eerst heel erg hard op de grond gegooid en dan kregen ze hem wel van mij. Gelukkig was dat niet nodig maar ik was laaiend. Ik werd erg uitdrukkelijk gefouilleerd mijn tieten werden echt overdreven betast, helemaal niet nodig want het apparaat ging helemaal niet af. Ik had mijn 2 stempels op mijn ticket maar Jacob had er maar 1. Wij weten dat je er altijd 2 op je ticket moet hebben dus even terug naar die douane, maar hij wilde die niet geven want dat was niet nodig. Ik met het ticket naar een andere en uitgelegd dat de 2de er ook op moet. Hij riep naar die andere en die gaf aan dat het niet nodig was en hij bleef volhouden dat hij hem niet wilde geven. Hij gaf hem toch nog wel, ik was al zo ver dat ik die man achter zijn balie wilde wegtrekken wat een klojo! Maar ja je moet je gedragen ook al heb je gelijk! We zijn maar eerst gaan roken om stoom af te blazen met alle aanstekers weer achter te alten in India. Nu op naar de tussenstop daar zag je al veel meer mensen met een mondkapje i.v.m. corona, wat een rare gewaarwording maar zo erg is het allemaal niet volgens ons. Later weten we wel beter. In de rookruimte zag je de een na de ander binnen komen en vragen naar een vuurtje. Ja hoor allemaal afkomstig uit India!!!!!!!
De storm is gaan liggen in Nederland en hier gaan de temperatuur weer verder stijgen naar 36 graden. We hadden op de terug weg ook wat tegenwind en moesten gelijk aan ons landje denken. Het was lekker om weer te fietsen kan ik wel zeggen. De kinderen hebben vanmorgen weer kookles gehad ze maakten vandaag rijst met een soort auberginecurry erbij uit de tuin. Hier zijn ze klein en nog groen en biologisch, een hoop snijwerk dus. De meiden vinden het wel leuk om te doen en helpen thuis ook wel eens met koken. Daisy vertelde dat bijvoorbeeld Alna hier nog maar even mag blijven, als ze 26 a 27 zijn moeten ze stoppen. Er is verder geen vervolg op school en komen dus thuis te zitten wat wel jammer is. Zo lang haar ouders er zijn zullen die voor haar zorgen daarna haar zus. Wij kregen natuurlijk wat om te proeven en wij vertelden dat ze wel een keer 1 dag hier kunnen koken. Jacob is met een autistisch meisje bezig geweest ze moest blokken in een soort doos stoppen en proberen oog contact te krijgen wat natuurlijk erg moeilijk is. We zijn daarna gaan kleuren ze konden kiezen tussen een paard hond of schaap. De tweeling vinden het echt leuk om te doen en zijn alleen hier maar mee bezig geweest. Sumina was iets tegen mij aan het vertellen maar ik snapte het niet. Wat blijkt woensdag komt een oogspecialist hier en daarvoor wilde zij mij bedanken omdat wij dat tegen de manager hadden gezegd. Wat fijn voor haar. De school betaald hier ook voor want haar ouders kunnen het niet betalen. Serena vertelde dat er woensdag ook een tandarts komt. Op een gegeven moment werd de muziek weer aangezet en gingen de beentjes van de vloer behalve de tweeling die maar door gingen met kleuren die vinden zingen leuker. Ridhi gaat vandaag tot donderdag naar huis in Calcutta haar oma daar gaat het niet zo goed mee. Ze vertelde dat jaren geleden ze hier begonnen zijn met kinderen die te werk werden gesteld in een fabriek, hun ouders hebben ze verkocht. Ze zaten toen in een soort huis voor meisjes. Ridhi is toen met vrijwilligers begonnen de kinderen onderwijs te geven totdat alle papieren weer in orden waren en ze weer terug konden. In het begin waren ze heel schuw maar dat werd steeds beter. Het afscheid was dus ook zwaar er hangt hier in de eetkamer ook de laatste foto dat ze in de bus zitten. Jacob is vanmiddag bezig geweest met wbjn maar ze zijn de blog aan het onderhouden hoe lang het duurt mag Joost weten we wachten wel af. Het begint hier ook steeds warmer te worden we gaan zo maar even een kleine siësta houden.
Dinsdag 11 februari
We zijn al vanaf gisteren aan het proberen om geld te pinnen maar de 3 automaten die we kennen geven geen geld. De 3 mannen moeten weer komen om hem te vullen in hun gammele auto die eigenlijk heel makkelijk te overvallen is. We hebben ze hier 1 keer in de buurt gezien. De Indiërs zijn ook alle automaten aan het afzoeken om geld. Wij pinnen een grotere bedrag wat al beperkt is geworden! Wij slapen hier goed het op vakantie zijn betekend voor ons altijd wel goed slapen. We hebben allebei wel gedroomd wat hier trouwens vaak veel heftiger lijkt. Ik heb de hele film van Yindee weer afgespeeld in het crematorium en ze is overleden toen we buiten aan het spelen waren met een soort buis-tunnel waar je doorheen kan kruipen. Jacob en ik waren er al door maar Yindee kwam maar niet verder. We zijn toen beide van een kant erin gekropen en daar lag ze dood. Jacob zijn droom ging erover dat hij opgepakt was. Hij moest zich in de ochtend om 9.10 melden bij de Duitsers maar toen hij zich verslapen had werd hij opgehaald en op transport gezet en dat in een Indiase trein waar het vechten was om te overleven. Jacob is nu een boek aan het lezen over een concentratiekamp vandaar. Op school was het spannend de kinderen hadden vanmorgen een soort dictee en ze moesten in het Malayalam het recept van gisteren op schrijven. Daisy controleerde het en daarna kregen ze de score daaronder vermeld van mij kregen ze natuurlijk een sticker. Je hebt het dan over 4 meisjes die het kunnen. Oh ja voordat we begonnen kregen we van een van de verzorgsters een stukje brood en daarna nog een paar witte harde wormpjes. Het bleek een zegening te zijn vanuit het katholieke geloof. Wij dachten dat de meeste allemaal katholiek waren wat dus niet zo bleek de meerderheid is moslim op school, een paar katholieken en 2 Hindi. Alles gaat hier gewoon door elkaar. Jasmina was er vandaag niet die is vanmorgen met haar ouders naar een oogspecialist we horen wel hoe het is geweest morgen. Morgen komt de schooltandarts hier voor alle kinderen. We zijn na de thee begonnen aan het filmpje voor de bruiloft van Manfred en Jaco, ik kan het wel opschrijven want voor die tijd is het boek toch niet klaar. Daisy had er gisteren toestemming voor gegeven. Alle kinderen deden mee behalve de autistische. Ze kregen een sjaal om de pols en hielden dan een a4 tje met daarop de tekst Manfred en Jacqueline van harte gefeliciteerd met jullie 25 jarig huwelijk. De kinderen vonden het prachtig om te doen en ook de muziek nog op de achtergrond. Daarna had Jacob nog bedacht een filmpje voor de school, zelf te maken We are different not less happy Disha school. Het ging op de muziek van Bonny M wat ze wel konden, het was het kerstliedje. Dat hebben we naderhand aan Daisy gestuurd. Zoals zo vaak was het erg warm op school het lijkt erop dat je hier niet echt veel zuurstof krijgt, ik kreeg ook last van gapen. Snel op de fiets naar huis om te eten. Vanmiddag gaan we met 1 van de meiden naar Broadway markt om spullen te kopen voor de school. Ik had vanmorgen aan Daisy gevraagd of ze nog iets speciaals wilden hebben voor op school maar dat beantwoorde ze niet. Ik had het antwoord ook wel kunnen raden ze doen dat niet! Oh ja gisteravond schoten nog wat dingen in mij die ik wilde noteren. Er is hier in Fort Kochi een weg afgesloten maar ja wat doen de Indiërs, ze schuiven het bord opzij en gaan er gewoon weer rijden. Mildred stuurde ons nog het volgende bericht op teletekst in Nederland; Zoals in andere grotere steden is het in Mumbai geen pretje om je met de auto te verplaatsen. De wegen zijn bomvol en de herrie op straat is oorverdovend. Het laatste komt vooral door toerende automobilisten die denken dat het stoplicht sneller op groen springt als claxonneren. Niets is minder waar. De politie heeft hier iets op bedacht; wanneer het geluidsniveau boven de 85 decibel komt ,blijven de stoplichten langer op rood staan. De maatregel in de toeter hoofdstad van de wereld is nog een experiment, maar er zijn plannen om de maatregel permanent in andere steden in te voeren. Met 2 meiden van hier zijn we met de bus naar Broadway markt gegaan om spulletjes te kopen voor de school. Het rijden in het openbaar vervoer blijft een belevenis op zich. Volgens Jacob was het bijna doodsangsten, die lui scheuren zo hard, dat zien we ook altijd voor ons huis. Ik denk dat de bussen alleen nog respect hebben voor grote vrachtauto ´s. Ik heb inmiddels contact met onze kokkin ik geef haar een compliment en zij gaf mij een schouderklopje. We willen haar morgen wel meenemen naar school want de tandarts komt dan en een nieuw gebit zou haar wel passen. We hebben in Fort Kochi ook een tweede doppio gevonden als we binnen komen staat nog net niet de cappuccino voor Jacob klaar en voor mij de chai. We hebben nog wat parfum gekocht als afscheid voor de dames hier in huis, ze hebben dat wel verdiend volgens ons. De jongen in de zaak was ook erg leuk en we hebben voor mij nog een flesje cadeau gehad. ( we zullen wel genoeg betaald hebben).
Woensdag 12 februari
Ik was vanmorgen al om 5.30 wakker en je wil het niet geloven maar ik hoorde vanmorgen in de verte een moskee. Jacob hoorde het ook ik denk dat het rustig was met het verkeer en dat we het daarom vandaag pas voor het eerst hoorden. We hebben nog wat geslapen en het was al weer tijd om op te staan. Gracie lag bij de poort en het is ons wel duidelijk dat ze hier niet gelukkig is. Het is en blijft een straathond. Ze krapte met haar poten ook steeds tegen het hek wat ook een behoorlijk lawaai maakt. Ik heb het later nog tegen de meisjes gezegd maar ja Ridhi is de baas hier en deze is er op dit moment niet. De meiden zijn ook van mening dat Gracie niet gelukkig is. Max heeft nog niet gesproken met onze kokkin en ze was er helaas ook niet op school. Het was vanmorgen erg druk op school veel ouders, vader of moeder waren aanwezig omdat de tandarts kwam. Het liep vanmorgen ook anders dan anders en je merkte het ook aan de kinderen. Ik vond het wel even leuk maar het duurt zo wel lang. Pas tegen half 11 kwam de tandarts met haar gevolg. Er werd een tafel klaar gezet, haar assistent zette alle spullen klaar en 1 iemand van het kantoor moest natuurlijk allemaal foto ´s maken. Iedere keer als een kind aan de beurt was nam de ouder het kind mee naar de tandarts. De tandarts vroeg zelf eerst de nam aan het kind en als ze het konden gaven ze antwoord anders de ouder. De mond werd van binnen geïnspecteerd en de zaklamp moest bij schijnen. Helaas deed hij het niet en dan maar met de telefoon. Echt lachen. Als ze een instrument moest gebruiken dan maakte de assistent het met een klein watje met wat alcohol of zoiets schoon. Op het einde schreef de tandarts een soort behandelplan op en de ouders kunnen dan met hun kind naar de tandarts in het ziekenhuis die de behandeling uitvoert. Dat is dan gratis dit van vanmorgen betaald de school. We waren erg benieuwd hoe het bijvoorbeeld met Safina zou gaan, ze heeft niet in haar mond kunnen kijken maar wat wij zien ziet dat erg altijd goed uit en is ook ijzersterk als je ziet wat ze allemaal kapot kan bijten. Gekke Gerrit was aan de beurt en zijn vader was erbij. Hij kreeg een briefje en hij was me daar toch blij mee hij liep snel door de zaal en iedereen moest het zien en tot later kwam hij ons opzoeken en wees dan in zijn mond. Hij heeft meer stompjes. 1 Van de tweeling zal een beugel moeten gaan dragen we dachten nog dan zal haar zus het ook wel moeten maar nee. Jasmina was er vandaag ook weer ze was gister naar de oogarts geweest en wat wij begrepen zal ze een bril gaan krijgen, het resultaat zullen wij niet meer mee maken. De kinderen konden voor een korte tijd nog even kleuren. De kinderen achter die krijgen altijd eerder eten het viel mij op dat het vaak hetzelfde is en Jacob vertelde ook dat dat klopt en het stelt ook niets voor. Wij zijn trouwens nog steeds blij met het eten want het is nog steeds lekker pittig ik denk dat de kokkin 1 van de 70 procent is die niet luistert maar haar eigen ding doet. Ik zeg ga zo door. Vanmiddag hebben we het grootste gedeelte van onze rugzakken weer ingepakt, wel zijn klaar om te vertrekken, het klinkt raar maar ook hier tel je de laatste week af en wil je lekker vakantie gaan vieren.
Donderdag 13 februari
Gistermiddag heel erg last gehad van de warmte en we zijn toen even op bed gaan liggen en volgens mij hebben we wel 1 uur geslapen. Na die tijd dacht ik al dat zullen we verzuren en dat klopte ook ik ben pas om 2 uur in slaap gevallen en Jacob moest mij wakker maken. Hij had ook niet echt goed geslapen maar ik hoorde hem op een gegeven moment snurken en dan is het wel goed. In de ochtend is het nog even een half uurtje lekker en dan begint de warmte te komen. Er zijn nu ook meer muggen buiten, onze slaapkamer is redelijk vrij van die beestjes. We hadden gisteravond even geoefend met een hoedje van papier vouwen en de happertjes hoe het officieel heet weten we niet. Gelukkig was het vandaag weer een normale dag. Daisy begon net zoals iedere donderdag het geld uitleggen aan de kinderen, ze moeten dan zeggen om hoeveel het gaat en welk briefje meer is dan de andere. De kinderen tellen dan de nummers die erachter staan. De biljetten zijn speciaal voor hier gemaakt er staat childrens bank of India. Verder werd er niet zoveel gedaan en toen hebben wij het overgenomen. Jacob is begonnen met de happertjes te maken samen met Summaya die het zelf niet echt kon maar ze vond het fantastisch. Ze heeft de 2 de hele morgen om haar vingers gehouden en ging niet kleuren toen haar zusje ging kleuren. Ik ben begonnen met een papieren hoed te maken met Jasmina )het blinde meisje’ als ik het vouwde dan streek zij de kanten goed strak. Ze vond het heel erg leuk om te doen en het viel mij ook niet tegen. Ze vond de hond erg leuk over haar hoofddoek heen. Later heeft Jacob ook met haar een happertje gemaakt en ze kon het langzaam maar zelf doen, ze was vandaag met deze bezigheid erg in haar sas. Tahira leert snel en die kon het later zelf helemaal maken. Ze had er ook twee in de hand en was er de hele ochtend mee aan het spelen. Op een gegeven moment noemde ze mij naam en kwam dan steeds naar mij toe en ik hapte dan naar die speeltjes en ze schoot dan erg in de lag. Sjeffie ( gekke Gerrit ) was er helaas niet anders had hij weer erg trots met het hoedje rond gelopen. Go go goodboy kreeg ook een hoed en toevallig had hij er vandaag geen op. Vooral de meisjes vonden het fantastisch en wij hadden het toen ook naar onze zin. Jacob had vanmorgen niet zo veel zin maar daar heb ik nog geen last van. Daisy gaf aan dat morgen onze dag is en ze vroeg of de app die ze van mij heeft die van thuis is, ja dus. Oh ja Jacob heeft vanmorgen nog naast zijn favoriete auto gestaan die hier niet zo veel meer rijden; het is een ambassador. Na de lunch even alle kleren uit en rustig liggen, niet slapen en toen hebben we onze fietsen weggebracht. Morgen gaan we wel met de tuk tuk. Ik zei tegen Jacob proficiat we zijn 4 weken zonder ongelukken door gekomen en geen schade aan de fietsen. Het viel ons ook wel mee de wegen die wij moesten berijden waren ook niet echt druk alleen de kruispunten is en blijft moeilijk gewoon stoppen en goed kijken. Vanmiddag nog vergadering, de laatste voor ons!
Vrijdag 14 februari
Ons laatste dagje. Ik had weer heerlijk geslapen en Jacob had een slechtere nacht gehad, hij zal wel spanningen hebben voor de laatste dag. Het is trouwens inmiddels dinsdag, ik denk dat iedere dag steeds aan het dagboek werken wel weer genoeg is geweest dus maar een paar dagen rust genomen. Ridhi was er vanmorgen ook weer zien we haar tenminste ook nog even. Met de tuk tuk volgeladen naar de school. De caretaker die er al iedere morgen is verwelkomde mij specialer dan de andere dagen, zij weet wel dat dit de laatste dag is voor ons. Daisy gaf het ook nog een keer extra aan, ja smeer het maar onder mijn neus. Het gebed en het volkslied eerst en nadat alle namen opgenoemd werden of ze present waren ging Daisy iets op schrijven op het bord. De kinderen hoefden het niet over te schrijven. Ik vroeg aan haar wat de bedoeling was vanmorgen, kookles maar dan anders. Wat bleek ze gingen gebakken banaan maken voor ons afscheid. Machmudi was er vanmorgen niet helemaal bij, hij is wel verliefd op Serena dat zij ook in de gaten heeft. Hij kwam wat te snel op haar af en ik zei er ook wat van. Later kwam hij naar mij en Serena om zich te verontschuldigen. Op naar de keuken de kinderen hielpen alleen met de bananen pellen. Dit zijn dus de bak bananen. Een Oostenrijkse dame was er vanmorgen ook, zij heeft besloten over te stappen. Ze zat op het vrouwenproject. Een nadeel is dat zij erg slecht Engels spreekt en dat heb je daar wel nodig. Het was mij al opgevallen maar ik denk ook wat doe je in vredesnaam dan hier! Ik vroeg aan Daisy of zij het wel goed vind als mensen soms een dagje hier even willen kijken, nee dat heeft ze liever niet dat vanmiddag ook even doorgegeven. Het zag er allemaal goed uit en we kregen drie stukken toen het klaar was en deze waren echt lekker, we kregen er ook nog wat fris bij. De muziek stond ook al aan dus er werd ook voldoende gedanst door de kinderen. Op een gegeven moment was het tijd voor ons om alle cadeau ´s uit te delen. De kinderen waren er blij mee en iedereen heeft iets gehad zelfs de twee die er vanmorgen niet waren. De kleurboeken en potloden mogen ze mee naar huis nemen zodat ze thuis ook iets kunnen doen. Voor de school hadden we ook veel spulletjes die wel leerzaam kunnen zijn voor de kinderen en natuurlijk knuffels voor de autisten. Voor de dames hadden we een sjaal gekocht, wat ze volgens mij niet verwacht hadden. Toen waren wij aan de beurt, we kregen ieder een zak, bij zat er een rok in en bij Jacob een handwerkje en zeep en beide hadden een kaart gekregen. Toen ik hem las schoot ik vol en Daisy zei don ´t cry. Het was zo lief en Jacob kreeg ook een brok in zijn keel. Sommige kinderen vroegen zich af waarom ik huilde die snapten dat niet. Het zijn vreugde tranen, geen verdriet, nou ja een beetje!. Later zat ik nog even naast Daisy en die kreeg ook tranen in haar ogen, ik kan wel zeggen dat we hier goed samen gewerkt hebben en konden doen wat ons wel leuk vond, zij hebben ervan genoten. Het was nu echt tijd om te vertrekken wat het er niet makkelijker op maakte, dan maar snel doorlopen en de zonnebril op! Wij hadden vrij snel een tuk tuk maar Serena en de anderen werden door 2 eerst afgewezen en de derde twijfelde gewoon. Ridhi vertelde dat tuk tuk over het algemeen moslims zijn en het is vrijdagmiddag dus biddag. Onze taxi komt ons vanmiddag om 4 uur ophalen. Wij hebben ons nog even gedoucht en luieren. Beneden bleek dat Ridhi al weg was en dat de meiden ook op het punt stonden om weg te gaan. He effe wachten we hebben nog wat voor jullie, ze waren er erg blij mee. Ze lazen ons evaluatie formulier en Asha las hem gelijk even door en moest lachen en liet het de anderen ook even lezen. We hadden volgens mij ook beide erin gezet dat ze niet te veel rekening moeten houden met de wensen van de vrijwilligers met betrekking tot het eten. Gister tijdens het huisoverleg moest alles weer anders, het gaat er volgens mij op lijken dat we gewoon een Europees ontbijt gaan krijgen. Ik had opgeschreven ze zijn hier in India en moeten zich maar aanpassen aan het eten. De taxi was er op naar het vliegveld vooraf hadden de meiden even gekeken naar welke terminal omdat we in India blijven. Op zich viel de controle wel mee qua paspoort en zo maar dat komt omdat je in India blijft. Dan door de beveiliging, voor mij was het geen probleem en ik had ook een aansteker in mijn tas die ze gemist hadden. Nou Jacob was echt aan de beurt, hij had gezegd dat er geen aanstekers in zaten maar ze zagen wel sigaretten dus dat kan niet. De hele tas moet leeg en de shag werd nog gecontroleerd op drugs. Ik vond het een verschrikkelijke man die beambte hij was zeer autoritair en Jacob bleef zo rustig. Petje af voor hem hoor ik werd steeds meer geïrriteerd. Maar hij mocht verder en ik had de aansteker nog en mensen in de rook ruimte stonden verbaasd te kijken dat ik nog een aansteker had. De vlucht verliep oké en we zaten weer met een hoop Indiërs in het vliegtuig en dat merk je wel boeren en scheten laten niet normaal en luisteren ho maar. De vlucht duurde niet zo lang en in Mumbai hadden we nog wel even tijd. Maar ja voordat je weet waar je moet wezen. Je hoeft niet door de visumcontrole en je hebt gewoon een binnenlandse vlucht maar nergens staat aangegeven transfer wat het er wel makkelijker op had gemaakt. Dan maar vragen en je kon ergens gewoon om lopen. We hadden tijd voor een bakkie, Jacob tenminste en ik nam thee. De laatste vlucht duurt maar 1 uur en 20 minuten je vliegt dus gewoon terug, helaas er is geen directe lijn. We vlogen veel te laat en kwamen dus later aan en onze chauffeur stond maar te wachten. Het is inmiddels:
Zaterdag 15 februari
Met onze vlucht kwam er nog een met een hele horde oost Europeanen. Er zat bij de bagageband ook een drankwinkel en ik zag alleen maar drinkende mensen wachtend op hun koffer. Gelukkig zijn ze richting het noorden vertrokken want hier zie je ze eigenlijk helemaal niet meer, gelukkig maar. Inmiddels waren we volgens Jacob 1 uur te laat dus onze chauffeur moest nog minimaal 1,5 uur rijden naar Palolem. Hij had er moeite mee want het was al tegen de ochtend en hij zal wel niet geslapen hebben. Hij herkende ons gelijk het is volgens een ons de vaste chauffeur voor het hotel. Onderweg stopte hij nog een keer om water in zijn gezicht te gooien om wakker te blijven het is ook geen gemakkelijke weg om te rijden. Er is gelukkig nog niet veel veranderd in Palolem, we konden gelijk in onze kamer. Wat opvalt is dat ze hier nu wel kliko´s hebben. Iedere ochtend zien we een jongen met verschillende kliko´s lopen en dat is toch wel zwaar werk, er zitten ook veel lege flessen in. Hij loopt dan weer terug en haalt de volgende lading op, bij sommige huizen voegt hij ook nog wat toe. Het zal wel ergens op een bult verdwijnen wat dan weer uitgezocht zal worden zoals wij zagen in Kochi. We zijn gelijk naar het strand gegaan, het was zaterdag dus veel Indiërs op het strand. Een paar bedden verder lagen 2 stevige Indiërs onder hun parasol en rookten ook. Ze hadden echter een kapotte aansteker, natuurlijk van een vliegveld, en die deed het niet. Hij begon te fluiten om natuurlijk een vuurtje, nou dat doen wij niet zo dus wij bleven oost Indiërs doof. Gewoon vragen en van je bed af komen dan had je het gewoon gekregen. Ze riepen toen maar een bediende die het voor hun moest gaan regelen, dat zijn de rijke Indiërs hedendaags bah! Tussen door hebben we even in het restaurant van het strandpaviljoen gezeten om wat te drinken en even uit de zon te zijn. We zagen wel een stel Indiërs bij en op ons bed zitten die van achteren kwamen we hielden het allemaal wel in de gaten maar toen we terug kwamen miste Jacob zijn slippers, ja zulke worden hier niet verkocht. Ik vond het wel klote ik dacht ook dat Jacob zijn slippers had aangetrokken want het zand is verdomde heet. De life gard die hier steeds lopen of op hun stoeltje zitten heeft weinig nut want de Indiërs luisteren toch niet en ze zitten er juist wel voor hun niet voor de toeristen. Op maandag is het rustiger en toen was er life gard die maar wat op een jetski op en neer aan het varen was. Ook wel een keer lekker en ze hoeven nu ook niet overal te zijn nu. We zien nu weer wat meer koeien en ik kan wel zeggen dat ik dat gemist heb. We zien hier ook meer schaarst geklede vrouwen rond lopen of liggen. Er lopen dan genoeg Indiërs om een vrouw heen die dan gewoon blijft liggen, ik vind het niet verstandig en normaal! Jacob blijft hier iedere ochtend maar genieten van zijn omelet op brood soms met kaas en zijn bakje cappuccino, gewoon met de hand gemaakt met opgeklopte melk met wat chocoladepoeder erop. Ik neem de citroen met honing en gember. 1 Oudere man zien we vaak op het strand komen, heel erg mager en praat veel in zichzelf. Hij gaat gewoon op een bed liggen en het duurt een hele tijd voor hij zich helemaal heeft geïnstalleerd. Van de eigenaren krijgt hij soms wat te eten en drinken en in de avond zien we hem ook wel ergens waar hij met een aantal mensen dan zit. Op de plek waar wij op het strand liggen zit een oudere toerist met een I pad op een standaard en een box op de tafel en speelt dan muziek. Gelukkig voor ons is het geen slechte muziek maar soms wel te hard, ik vind het een beetje a sociaal. En het was ook weer carnaval, we hadden het kunnen weten, het was weer heel erg druk met de Indiërs en natuurlijk heel veel politie want er werd weer erg veel gedronken en ja de Indiërs kunnen er gewoon niet goed tegen. Voor de drankwinkels was het ook duwen geblazen. Het was hier niet bijzonder er was alleen een soort loterij. Het duurt 4 dagen en de optocht is steeds in een andere plaats maar nu niet hier. We hadden naar de hoofdstad kunnen gaan maar we vonden het te warm. Op het strand lopen de Indiërs met hun camera of mobieltje foto´s en filmpjes te maken van al het vrouwelijk schoon natuurlijk We hebben wel weer geleerd niet gelijk een oordeel over iemand te hebben en te vertellen over hem aan elkaar voordat wij weten waar hij vandaan komt. Later zagen we hem een Nederlandse krant lezen oeps! In het beste restaurant op het strand, waar we geregeld te vinden zijn, waren drie koeien bezig om het restaurant binnen te komen ze moesten dan wel een paar trappen omhoog maar dat maakt niets uit voor hun. Het was wel lachen en ze werden door een man met een stok weggejaagd. Jacob zei het zou toch prachtig zijn als ze straks via de achter uitgang het nog een keer gaan proberen. En ja hoor er stond er 1 bij de oven en jatte nog een stuk deeg, lachen. En ja dan zit het er weer op we hebben genoten van de strandvakantie, na de eerste paar dagen werden we wel weer wat onrustig maar hebben ons toen overgegeven en lekker genoten. Maar ja aan alles komt een eind. We werden door onze chauffeur weer naar het vliegveld gebracht. Toen we het vliegveld binnen stapten dachten we dat het wel mee zou vallen met de aanstekerjacht, een paar jaar geleden werd het in het begin al gecontroleerd. We hadden onze bagage ingeleverd en zijn toen gaan wachten en hebben heerlijke chai gedronken. Onze vlucht werd wel steeds vaker uitgesteld maar gelukkig kunnen we hier gewoon roken en heb je van die apparaten waar je je sigaret kunt aansteken. Op een gegeven moment wordt Jacob zijn naam omgeroepen dat hij zich moest melden. In zijn bagage zou een aansteker zitten er die moest eruit, wat is dat nu jeetje! Hij moest mee naar de bagage ruimte waar hij hem eruit zou moeten halen. Jacob zei dat hij wilde dat ik mee zou gaan maar toen zei die man dat ik beter mee kon gaan want bij vrouwen zijn ze wat makkelijker, oh mijn God wat is dit allemaal! Ik met die jongen mee en een stuk verder stonden militairen en hij moest mijn vliegticket zien en alles werd op geschreven en ik moest een handtekening er achter zetten, nou het was al een hele lijst! Een stuk verder kwamen bij een gesloten deur die door de militair werd open gedaan. En oh jee we kwamen bij een lift en daar moesten we in. Als ik ergens niet van houd is het een lift in het buitenland maar ja ik moest! Beneden stond een golfkar klaar waar we in moesten en reden door en giga hal waar tractoren rond reden oh zo groot. We moesten helemaal achteraan wezen waar ik een kamer in moest en een dame klaar stond met nog een paar mannen. Wat zag ik het was mijn rugzak! Hij ging nog een keer door een scanner en toen bleken er nog 2 aanstekers in te zitten, hij wees 2 plekken aan maar ik zei dat dat niet kon er zaten daar alleen kleding op die plek dan moest het aan de andere kant zijn en in het midden. Het label moest eraf maar dat zou wel goed komen volgens haar. Ik zoeken en ja hoor in de medicijntas en nog ergens bovenin. Ik had daar echt helemaal niet aan gedacht. Ik was zenuwachtig en ze vroeg nog of ze even moest helpen, nou nee. En klaar toen nog een keer door de scanner en ik mocht weer weg. Terug aangekomen weer de zelfde route terug en weer inboeken en een handtekening. Ik zei tegen Jacob dat het om mijn tas ging en hij had dus mazzel dus we zouden in Kochi in de nacht nog wel een aansteker hebben voor de nacht, puf puf. De vlucht had nog 5 kwartier vertraging dus het werd hard doorlopen in Mumbai. Ik was natuurlijk wel weer geïrriteerd want borden met transfer werd amper aangegeven. Van te voren had ik Jacob al verontschuldigingen aangeboden als ik weer geïrriteerd zou raken door het zoeken maar het ging nu wel wat beter. In Kochi aangekomen konden we kiezen of weer gaan werken of doorgaan maar helaas we werden niet meer opgepikt dus we moesten toch maar vertrekken. Bij het naar buiten gaan werd onze koorts gemeten, niets dus maar dat wisten we wel. We zijn naar de andere terminal gelopen en ik had wat last met het lopen en Jacob zei ga maar op de bagage zitten dan duw ik jou wel. Hij was helemaal bezweet en dat zag er niet uit als ze hem nu zouden zien dan zou hij misschien er niet doorgelaten worden. We hadden een lange tussenstop en hebben in een soort personeelsrestaurant heerlijke dosa gegeten. We moeten nu nog 4 uur wachten voordat we het vliegveld in mogen. Ik kan wel zeggen dat deze luchthaven een zeer slechte recensie van mij gaat krijgen. Bij het inchecken moesten wij alle batterijen uit onze bagage halen en in onze rugzakken doen want het kon wel gebeuren dat we er die er later weer uit moesten halen bij controle, nou dat hadden we al meegemaakt in het noorden dus we hebben het maar gedaan. Alles apparaten moesten er uit zelfs de JBL speaker. Oké dan maar door naar de security en ja hoor de batterijen waren verboden in de handbagage, nou dan houd je ze maar en als de JBL ook niet mocht dan had ik hem eerst heel erg hard op de grond gegooid en dan kregen ze hem wel van mij. Gelukkig was dat niet nodig maar ik was laaiend. Ik werd erg uitdrukkelijk gefouilleerd mijn tieten werden echt overdreven betast, helemaal niet nodig want het apparaat ging helemaal niet af. Ik had mijn 2 stempels op mijn ticket maar Jacob had er maar 1. Wij weten dat je er altijd 2 op je ticket moet hebben dus even terug naar die douane, maar hij wilde die niet geven want dat was niet nodig. Ik met het ticket naar een andere en uitgelegd dat de 2de er ook op moet. Hij riep naar die andere en die gaf aan dat het niet nodig was en hij bleef volhouden dat hij hem niet wilde geven. Hij gaf hem toch nog wel, ik was al zo ver dat ik die man achter zijn balie wilde wegtrekken wat een klojo! Maar ja je moet je gedragen ook al heb je gelijk! We zijn maar eerst gaan roken om stoom af te blazen met alle aanstekers weer achter te alten in India. Nu op naar de tussenstop daar zag je al veel meer mensen met een mondkapje i.v.m. corona, wat een rare gewaarwording maar zo erg is het allemaal niet volgens ons. Later weten we wel beter. In de rookruimte zag je de een na de ander binnen komen en vragen naar een vuurtje. Ja hoor allemaal afkomstig uit India!!!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
